Het is lang geleden dat ik hier nog iets neerschreef. Het is moeilijk om de laatste maanden kort samen te vatten, maar na vele vragen hoe het er nu voor staat, ga ik proberen in het kort de laatste tijd weer te geven.

Voor de winter had ik nog ongeveer 150km op mijn programma staan voor de winterstop, waar ik samen met vrienden een plek zou zoeken om te overwinteren. Ilja was net beter na een lange periode van ziekte en we konden terug de baan op. Maar na een paar dagen, van de ene dag op de andere wou Wodan de kar niet meer trekken. Als we vertrokken flipte hij helemaal: steigeren, bokken, naar achter duwen,... hij was heel snel gestrest en wou/kon de kar niet meer trekken.

'Veel mensen vragen mij hoe het komt, wat er precies gebeurd is, ... Ik heb het hem al gevraagd maar hij antwoordt niet. Ik heb er mijn hoofd al uren, dagen en maanden over gebroken en er zijn al hopen theorieën en oplossingen.. Uiteraard heb ik dit verhaal al aan veel mensen veteld en iedereen heeft er zijn idee over. Vooral mensen die veel van paarden kennen komen met theorieën en oplossingen zonder Wodan gezien te hebben, en ze zijn zeker dat ze de waarheid in pacht hebben. Jammer genoeg heeft elke 'paardenman' tot nu toe een andere theorie. Dus als er mensen tips willen geven of willen helpen is dit echt welkom, maar kom dan eerst kennis maken met Wodan. '

Ik zat dus vast...

En de tegenslag van de voorbije tijd knaagde serieus aan me. Het was op dat moment al moeilijk maar tot aan mijn bezoek aan België ging het nog omdat Cecile er nog was. Zij vertrok een paar dagen nadat ik terugkwam van België.

En de tijd die volgde op deze weide in Epiniac was niet gemakkelijk. Het was hier de natste winter in 30 jaar tijd, hele dagen onder de grijze hemel, eenzaam naar het getikkel van regen op de woonwagen luisteren. Ik probeerde met de fiets soms erop uit te trekken met als missie mensen te leren kennen in de buurt en te breken met mijn eenzaamheid, maar ik denk dat iedereen hier zich diep in hun schuilplek teruggetrokken heeft de voorbije winter. Door de korte dagen en constant grijze hemel had ik maar een beperkte hoeveelheid stroom, dus muziek beluisteren en computergebruik waren zwaar gerantsoeneerd. Hoe langer het duurde hoe moeilijker het werd om er nog op uit te trekken. As je lang alleen bent en je slecht voelt wordt het moeilijk naar buiten te treden om niewe mensen te leren kennen. Dus er zat niets anders op dan omgaan met mijn eenzaamheid, de dieren verzorgen en uitkijken naar bezoek, dat gelukkig toch af en toe kwam. Ik probeerde wat met de paarden te werken, maar er stonden er 3 op de weide: Wodan, Ilja en Mano (het paard van Cecile). Het probleem was dat als ik iets met Wodan of Ilja deed, Mano volledig flipte. Hij brak de afsluiting af of als ik hem ergens vastmaakte brak hij zijn halster of trok zo hard dat ik schrik had dat hij zich op zou hangen. Er zat niets anders op dan wachten tot Mano vertrok om met Wodan en Ilja terug aan de slag te gaan. Mano is een lief paard van 3 jaar, maar met die leeftijd zitten er nog veel kuren in! Ik heb in de winter een aantal keren met een koplamp s'nachts 3 paarden lopen zoeken. Met Mano voorop volgden ook Wodan en Ilja naar het gras aan de overkant...

Kortom 't was een winterdip om u tegen te zeggen!

Ik dacht dat het gewicht van mijn wagen een probleem zou kunnen zijn voor Wodan. Dus toen ik in België was heb ik mij een nieuw klein licht wagentje aangeschaft en vervoerd naar mijn weide in Frankrijk. Toen Mano vertrokken was en de winter een beetje op zijn einde begon te lopen heb ik een week elke dag met iIja en Wodan apart wat gewerkt (met al hun getuig aan wat rondwandelen op de weide) daarna een week hetzelfde maar met de 2 samen, alsof ze de kar trokken. Hoewel Wodan gestrest bleef had ik het gevoel iets vooruitgang te boeken. Daarna probeerde ik terug te mennen met het nieuwe kleine karretje. Dit lukte wel wat maar Wodan bleef gestrest. Dit bleef ik een tijdje dagelijks proberen maar echt vooruitgang zat er niet in en door de gespannen sfeer besloot ik dit op te geven. Met een gestreste Wodan (die dit uiteraard wat overzet op Ilja) voelde het niet altijd veilig en verantwoord om verder te werken op deze manier. Dus besloot ik niet meer verder te werken tot ik hulp vond in de buurt!!

Maar met de komst van de lente veranderde mijn eenzame bestaan!

Ondertussen was Lise langsgekomen, iemand vanuit Toulouse. Toen zij terug vertrok ontmoette ze al liftend iemand 500 km van hier die haar een nr gaf van mensen die op 7km van mijn weide wonen. Ik had schrik om te bellen, na maanden eenzaamheid voelde ik me niet zo sociaal om zomaar mensen uit te nodigen die ik niet ken. Het koste me een week of 2 om de moed bijeen te rapen ze te bellen. Ze kwamen op bezoek met 4, en ik kan je vertellen dat ik schrik had!! Na zo een tijd alleen is spreken en sociaal zijn niet zo simpel. Maar het verliep goed, en de 2e keer dat ik ze zag nodigde ze mij uit mijn woonwagens bij hun te zetten. Een kleine maand later heb ik alles naar bij hun verhuisd. Al snel ontmoete ik vele van hun vrienden die me ook weer hier en daar uitnodigde en voor je het weet heb je een 'netwerk' van mensen om je heen.

Ongeveer rond dezelfde tijd heb ik iemand gevonden die me wou helpen met Wodan. Hij is een aantal keer langsgekomen en volgt de situatie nog op. Om de band en het vertrouwen tussen mij en Wodan terug op te bouwen beginnen we weer vanaf nul. Ik leer Wodan terug op vanaf nul (en hij leert mij ook een hele hoop). Het begon met simpele oefeningen met de stem, stoppen, vertrekken,... Nu trekken we rustig zware voorwerpen rond op de weide. Het is een proces, stap voor stap, en voordat we iets verder gaan moet Wodan (en ik) zich terug volledig vertrouwd voelen met waar we mee bezig zijn. Niemand kan me garanderen dat Wodan ooit nog een woonwagen zal kunnen trekken, en waar we nu mee bezig zijn vraagt veel geduld. Maar ik heb er vertrouwen in. We gaan de goede kant uit. Ook met Ilja ben ik aan hetzelfde proces begonnen om ons alle 3 op één lijn te zetten.

Doordat ik niet kan weten hoe lang dit zal duren zie ik mezelf terug als sedentair, ik heb me hier echt voor een tijd geïnstalleerd. Het is dubbel, want het voelt ook nog aan als op reis zijn maar ik kijk ernaar uit terug met paard en kar te vertrekken! Maar aangezien ik hier voor een onbepaalde tijd blijf help ik hier met de groententuin, kocht ik me hier een oud autootje zodat het mogelijk is water naar de paarden te brengen, in te gaan op uitnodigingen, mensen te ontmoeten, werk in de buurt te vinden (wat laatst voor het eerst lukte: oesterteelt in de baai van de Le Mont-Saint-Michel, zwaar werk maar een magische plek om te werken bij volle maan). Ik woon dus nu in Cuguen, het voelt raar aan om ergens vast te wonen op een plek waar je stilvalt. Geen gekozen locatie maar gewoon een halte op je pad. Je had het me deze winter niet horen zeggen, maar het is hier zo slecht nog niet om 'vast te zitten'.

Hier volgen nog wat foto's:

begin winter op de weide:

karreke van Belgiê

Eerste pogingen om ze terug aan het werk te krijgen

bezoek ouders

'herbeleren Wodan'

weide lente, woonwagens en men autooke Albert

ff mee op pad met les passagers du vent, een groep die voor 2 maanden rondtrok met paard en kar in de streek met 2 woonwagens, 2 paarden een yurt en een cabaret. www.passagersduvent.blogspot.fr

verhuis kleine wagen met Albert van Epiniac naar Cuguen

nieuwe plek

Verhuis grote wagen