Amai, das even geleden... Maar we zullen maar bij het begin beginnen.

De vorige keer dat ik schreef had ik net mijn schoenen naar Nederland gestuurd en ik moest dus een weide vinden voor minstens 1 week. Ik besloot de boswachter te bellen omdat ik zag dat men in de buurt ook aan natuurlijke begrazing doet. Het was een goed idee, ik kreeg een mooie rustige plek aan een oude arm van de schelde van in de tijd dat rivieren nog mochten meanderen. Daar bleef ik nog een week wachten op mijn schoenen. Voor een week vast te zitten was dit de ideale plek!! Het was warm dus ik sprong elke dag een keer of 10 in mijn privé zwemvijver. Deed de was, vette het leer in, las een beetje en fietste elke dag eens naar Zingem waar ik dagelijks ging genieten vaan gratis koffie, koekjes, kaas en wijn in de plaatselijke okay en iets ging drinken in mijn stamkroeg te Zingem: het paradijs. Ik begon me al goed thuis te voelen. Ik kreeg ook bezoek van Ruben en Leentje, Femke en mijn ouders. Het waren zomerse luilekkerdagen, maar toch gevuld met spanning of de schoenen het zouden houden als ze terug kwamen.

Na iets meer dan een week kwamen de schoenen terug aan, net op de dag dat mijn ouders op bezoek kwamen. Ik vertrok terug, vol spanning of de schoenen het zouden houden.

Maar na 9km (in Oudenaarde) bleken de schoenen het alweer begeven te hebben, echt een domper!! Had er ondertussen al veel geld in gestoken en hing al een HELE TIJD rond rond Oudenaarde. Eerst probeerde mijn papa en ik er nog wat aan te verbeteren zodat de zolen beter zouden houden. Maar dat was een verloren strijd. De strijd met de hoefschoenen werd opgegeven. Hoewel ik nog altijd denk dat schoenen beter zijn voor paarden, en het mogelijk moet zijn ze beter te ontwerpen zodat ze minder snel slijten. De enige 2 opties die over bleven waren opgeven of ijzers. Dus het was duidelijk, de paarden zouden beslagen worden. Ook al had ik het er heel moeilijk mee!! Ik belde wat rond voor een hoefsmid en de volgende dag kwam hij al om de paarden te beslaan. Een heel karwei!!

Het verliep goed, in het begin waren de paarden (en ik) wel even geschrokken en gestrest, maar dat ging wel weer voorbij. In de ijzers heb ik ook widea puntjes laten zetten, kleine ijzere puntjes van een harder soort metaal waardoor de ijzers minder snel slijten en de paarden meer grip hebben. Dit was een goede keuze met Ilja zen sloffengangetje. (op de laatste foto zijn mijn papa en ik de gaten aant boren om de puntjes in te zetten)

Die dag kwam Tatjana ook nog eens langs. Vooral omdat ze mijn rood minifietsje wou overnemen nu ik er 2 nieuwere (met versnellingen :) heb gekregen van mijn ouders. Nu kan ik ook gaan fietsen als ik bezoek heb. Heb de voorbije tijd al meerdere mensen rondgevoerd in het fietskarretje maar dat kon niet blijven duren.. :) En het fietsplezier is er pakken op vooruit gegaan nu ik versnellingen heb!! Het was fijn Tati nog eens te zien.