La suisse normande ligt achter ons! Men klak! Het is een prachtige streek! Zeker een aanrader. Maar met paard en kar niet altijd even makkelijk. Elke avond bereide ik mijn route goed voor om steeds zo geleidelijk aan mogenlijk te stijgen en te dalen. Het fijnste/mooiste was als ik een vallei kon volgen.Kronkelende wegjes door de vallei met uitzichten op rotswanden, bossen en de rivier. En natuurlijk het vlakste wat mogelijk is in zulk een streek. Maar elke keer als je afzakt in de vallei moet je er op een bepaald punt weer uit.. Een tijd heuvels op en af om weer uit te komen bij een volgende valei om een tijdje te volgen. Meestal vond ik de weg die het geleidelijkst aan steeg. Op sommige hellingen gaf ik de paarden veel pauze's om terug op hun adem te komen. Ik ben fier op hun dat ze me elke helling uiteindelijk toch boven kregen. De blokjes werden weer vaak achter de wielen gestoken. Op de steilste hellingen probeerde ik niet te stoppen, want terug vertrekken is dan echt moeilijk!!! Maar op de steilste helling die ik deed vielen de paarden uiteraard ineens stil. Ik probeerde lang om alleen terug vertrokken te geraken, dit bleek onmogelijk. Gelukkig stopte er een auto. De man wou graag helpen, hij wou zelfs een traktor regelen. Ik besloot deze optie nog even aan de kant te zetten en nog even te proberen met 2. Ik zette hem op de kar bij de rem zodat als we weer stil zouden vallen de kar de paarden niet naar beneden zou trekken, en ik gaf hem een stok om LICHTJES tegen de billen van de paarden te tikken om hun een extra aanzetje te geven. Ikzelf nam de 2 paarden bij de hand en we geraakten vertrokken. Ik achteruitlopend met de 2 paarden voor me aan de hand en we geraakten in 1 keer tot de top. Een topprestatie van mijn 2 zware vrienden!!!!

Ik kwam ook voorbij in het beruchte dorpje camembert, waar ik me eerder in engenland waande dan in frankrijk door al de toeristen. Eigenlijk was er niks te beleven en koste de camembert er belachelijk veel! Ik maakte wel een mooie, grote, nieuwe kras op de wagen!! De paarden waren moe en ik vond maar geen plek, uiteindelijk vond ik een weide maar de poort was zeer smal en het steeg belachelijk fel. Maar ik was het beu om rond te vragen en een plek te zoeken en langs de baan was nergens plaats. Dus ik deed weer iets wat eigenlijk onmogelijk was. IK geraakte in de weide maar ik raakte ook een paal en door de felle steiging raakte mijn achterste kastjes de grond en kon ik mijn kastdeurtjes herstellen.. Elke keer nadat ik zulk een stommiteit toch doe denk ik in mezelf dit is de laatste keer dat ik aan zulk een poort inrij, maar elke keer weer als ik moe ben en geen andere plek vind ga ik de uitdaging aan met de brokken vandien... Hopelijk leer ik het op een dag!

Verder kwam ik ook nog in bière, waar een van de grootste keltische nederzettingen is gevonden. Een magische plek om te bezoeken!! Ik had het geluk net beneden aan de vestiging mijn kar te parkeren in een weitje met een beekje langs. Volgens de buurman was het van niemand, maar later op de avond kreeg ik een kwade man over me met heel wat scheldwoorden. Maar door rustig te blijven, met excuses en een glimlach te reageren kon ik toch tot de volgende ochtend blijven. Maar de reden dat ik kon blijven was niet enkel door mijn reactie maar ook omdat ik een blanke belg ben. Omdat ik blank en belg ben is het vaak makkelijk een plek te vinden of om toch te blijven. De vraag word vaak direct gesteld of ik roma of manousj ben, dan zou ik duidelijk niet welkom zijn! Verschrikkelijk!! Bij deze raad ik rondtrekkende roma-families aan om te verkondigen dat ze belg zijn!! Soms ben ik te moe om te reageren en soms breken er heftige discuties los. Wat maakt het uit van waar je afkomstig bent, als je iemand ontmoet, kijk hem in de ogen, praat met de persoon en voel aan of het ok voelt of niet. Los van nationaliteit of huidskleur. Het is jammer om te zien bij hoeveel mensen en op hoeveel plaatsen racisme diep ingebakken zit!

Ondertussen reis ik ongeveer een maand zonder bezoek, dus als enige mens aan boord. Uiteraard is dit helemaal anders dan in de zomer waar ik het ene na het andere bezoek had. De eenzaamheid is soms wat moeilijk, maar ik geniet van de natuur en het gezelschap van de honden en de paarden. Ik heb dagelijks wel mijn babbeltjes maar vaak stopt het na de 5 vragen die iedereen stelt (vanwaar, waarnaartoe, hoe financieel,...) Verder doe ik de zotte dingen die elke eenzaat na een tijdje begint uit te halen. Ik praat tegen mezelf en tegen de bomen, ik roep het uit over de velden, verzin gekke liedjes,... Soms word ik wel uitgenodigt om mee te eten en zijn er gezellige avonden! Maar niet vaak met mensen die dezelfde interesses delen, op dezelfde manier in het leven staan. Hierdoor mis ik vaak mijn vrienden! (bij deze ik mis jullie..)

Een paar dagen op rij riep ik over de velden waar in dit land de jonge idealisten, activisten, circusartiesten, bioboeren, hippies en punkers zich verstoppen (in meerdere talen). Er kwam niemand opdagen.. Maar een paar dagen geleden toen ik naar de winkel fietste zag ik ergens een yurt staan en een paar braggele cammioneten.. Er was niemand thuis maar s'avonds ging ik terug. Het werd een gezellige avond met het koppel dat in de yurt woont en een vriend die had geholpen met het opzetten van de yurt. De yurt was zelfgebouwd en net 3 dagen af. Ze hadden hem op een chassis van een caravan gebouwd, de vloer plooit zo op dat het een aanhangwagen wordt om de rest van de yurt in op te bergen en alle meubels/spullen van de yurt passen in de camionet. Het tentzeil was volledig van zelfgevilte wol, dat moet een werkje geweest zijn!!!!! Ze hopen elke 6 maanden te verhuizen. Ik vond niet alleen jonge idealisten maar ook nog eens reizigers!! :) De volgende ochtend kwamen ze op de koffie in de wagen. Het deed deugd om toch 1 keer deze maand mensen te ontmoeten die in dezelfde energie leven/van dezelfde stam zijn. :)

Maar vanaf morgen is mijn solitair bestaan weer even gebroken en krijg ik een vriendin op bezoek de laatste keer dat ik ze zag een dikke buik had en nu niet meer, dus dat word een baby in men karreke. Ik ben benieuwd hoe het gaat zijn om te reizen met zo een pagadder..

Nog 1 nieuwtje over den wodan (het blonde paard) Een paar dagen geleden begon hij wat te hoesten, was hij sneller moe, zweette wat meer. Het leek totaal niet ernstig, een kleine verkoudheid. Maar aangezien het toch een beetje bleef aanslepen zocht ik vandaag een dierenarts. Hij blijkt een lichte infectie op de luchtwegen te hebben en moet 5 dagen antibiotica krijgen. Gelukkig was ik er op tijd bij, volgens de dierenarts zou hij na 2 dagen weer de oude moeten zijn. Ik hoop hier nog 1 of 2 dagen te kunnen blijven staan om hem zijn rust te gunnen, en als ik toch moet vertrekken is het gewoon naar de eerstvolgende weide waar ik toestemming krijg. Ik maakte me even zorgen!! Maar gelukkig valt het al bij al wel mee!

 Voila dat is het voor de voorbije tijd. Nog enkele foto's om af te sluiten:

Op de eerste frisse avonden als de wind en de regen buiten razen is de gezelligheid van de kachel er af en toe terug. Toch iets dat ik koester! Maar gelukkig is het nu weer een tijdje niet meer nodig, want na de eerste herfstperrikelen is de nazomer toch nog aangekomen!!!!

Een kast vol groenten, gekregen vanuit mensen hun eigen moestuintjes!