Na het gezellige kampvuur zondagavond werd ik maandagochtend al wakker met de de paarden aan het raam. Nog een beetje opruimen, een ontbijt met vrienden en mijn ouders, de wei opbreken, paarden optuigen en dan het kleine grote moment van vertrek.

De eerste momenten alleen met paard en kar rustig door het landschap. Nog geen 3 straten verder werd ik al tegengehouden door een mevrouwtje dat zich afvroeg of ik niets nodig hab en er maar niet van over kan waarom ik alken verlaat voor een reis met paard en kar, na een paar keer af te ronden geraak ik uiteindelijk toch weer vertrokken. Mijn reis de eerste dag gaat naar Samenland, een permacultuurtuin naast het kasteel van Nieuwenhoven ongeveer 6 km verder. Net voor samenland komt er een vrouw op me af gelopen om me te zeggen dat er daar een biologiche tuin is waar ik mijn paarden wel even kan laten grazen, perfect, ik ben welkom. Ze rijden voor me op met de auto en ik rij voor het eerst een klein veldbaantje op helemaal tot de achterkant van het perceel. Amai wat een tochtje, Iets verder probeer ik te draaien maar ik rij mezelf vast. Lap.. Ik denk de paardjes maar wat te laten rusten en de wei al af te zetten. Ik geniet van de dag, wied wat tussen de prei, en probeer s'avonds nog eens met de paarden mijn kar uit te trekken. Geen beweging, en een van de te oude bitten van de paarden gaat eraan. Aangezien ik nog dichtbij ben bel ik mijn papa, die ook met zijn auto er geen beweging in krijgt. Uiteindelijk word het de jeep van Hans.. dankjewel En hang ik het reserve bit in, dat zelf gesmeed is samen met Ward (waar eigenlijk nog wat laswerk aan is)

De volgende dag (dinsdag) begon niet zo goed. Omdat de paarden tot tweemaal toe aan de kar hadden getrokken zonder er beweging in te krijgen was hun goesting en vetrouwen ver zoek, zeker om te starten op dat hobbelige veldwegje. Na even gesukkel geraakten we toch vertrokken, ik twijfel rechts of links, want rechts is de mooiste/korste weg maar begint met een serieuze stijging, ik kies om de uitdaging aan te gaan. Geen goed gedacht, halverwege vallen de paarden stil, en omdat hun vertrouwen wat geschaadt is weigeren ze de kar terug in gang te krijgen bergop, de kar bolt achteruit, mijn klein karretje komt onder de grote en het wiel is volledig geplooid, uiteraard valt het reserve bit uiteen. Ik krijg de kar gedraaid en rij de berg terug af. 2 kilometer verder zie ik een leegstaand huis met lang gras. Ik vraag wat rond bij de buren, die zouden allen blij zijn als het gras wat korter zou zijn en ik besluit dit plekje tot morgen te kraken. Ik bel iemand die ik ken voor een nieuw bit. Dit wordt gelukkig geleverd en bij een vriend later op de dag vindt hij ook nog een wiel voor mijn karretje. Mits wat geslijp en geboor bij een garage iets verderop past het wiel en is alles weer in orde. Ook de 2 bitten die stuk waren werden gelast door iemand met veel sympathie waarmee ik nog een gezellige babbel had. Alles is weer klaar voor de volgende dag en ik hield de moed erin!! S'avonds liet ik de kipjes (Lotje en Lena) voor het eerst uit en ze kwamen zelf terug in hun hokje, de volgende dag toonden ze hun dankbaarheid met een eerste ei! :)

Mijn goede moed en geduld werden beloond, woensdag verloopt vlekkeloos. Ik geniet van de mooie landschappen en alles bolt goed! Ik doe een kleine 8km en stop bij een prachtige hoeve die vroeger een klooster was. Ik voel me als in een sprookje als ik de binnenplaats oprij. Wodan en Ilja krijgen een grote weide met 2 prachtige merries om hun gezelschap te houden. Ik help wat met te werken in de tuin en heb een fijne babbel met de bewoners.In de namiddag fiets ik naar Geetbets, daar kom ik uit in een winkel waar niets meer is aagekocht sinds, ik gok de jaren 60, geraak aan de babbel, krijg een koffie en gratis schoensmeer om al mijn paardengetuig enkele keren mee in te vetten! Bij het terugfietsen oogst ik wat kamille en ik geniet van mijn rustig leventje.

Whopla en we waren weer vertrokken, nog steeds een beetje spannend, alles ging weer goed en bleef volledig vlak, ik wist dus nog altijd niet hoe heuvels zouden gaan en maak me wat zorgen. Maar voorlopig bollen we 9km over plat mooi land. Ik stopte bij een koeienboer waar de paarden weer een gigantische weide kregen en ik een rondleiding op de boerderij. Ging wat fietsen in de regen en merkte dat de volgende dag de heuvels eraan komen. Dan maar vroeg m'n bed in.

Weer inspannen en hup weg, tot mijn grote genoegen gingen de heuvels goed, ik spoorde de paarden genoeg aan, zette het soms op en drafje als het echt steil was en deed mijn best ze niet stil te laten vallen. Het mennen op kleine wegjes, steile wegjes vraag veel concentratie. Dus zowel voor mij als voor de paarden namen we af en toe een pauze. Deze dag ging de kaap van 10km eraan, we deden er een kleine 12. Een boer wees me een weide waar ik mocht staan, in het midden van niks op een heuvel met prachtig uitzicht. Ik sta alleen en de eenzaamheid begint wat te spelen. Maar ineens stopt er een auto, mensen die mij gezien hadden en een pizza kwamen brengen, geweldig! En net als de pizza op is, midden in de velden komt er de crémekar voorbij, ik moet aan Runkst denken en genoot van mijn ijsje :) 's Avonds bij de ondergaande zon en een glaasje porto werd al het getuig nog eens ingevet.