26/10/20013

 

Amai men klak al meer dan een maand geleden dat ik nog iets geschreven heb. Kbegin bij het begin, of het einde van mijn voorige schrijfsels.

Wodan had een lichte verkoudheid en infectie op de luchtwegen, de dierenarts schreef hem een antibiotica-kuur voor van 5 dagen. Eerst leek het dat we konden uitrusten op de weide waar we waren tot hij terug beter zou zijn. Maar na 2 dagen besloot de boer dat hij zijn weide toch voor zijn koeien wou. Sarah en liam (een manneke van 8maanden) kwamen aan en we spanden de paarden in om bij de eerstvolgende mogelijke weide weer te stoppen. Wodan had er zin in maar was snel buiten adem. We kregen een weide aangeboden na 2 km van een manège, een vette weide naast een beek. Een mooie plek om wodan zijn rust te gunnen. We bleven een paar dagen terplaatse tot wodan terug in topvorm was!

Ik nam ook eindelijk de tijd om mijn muts van dreads te maken, een plan dat al lang rondspookte in mij hoofd, en met de herfst in aantocht het ideale moment.

Het was voor mij de eerste keer om een tijdje zo dicht bij een klein mensje van 8 maanden te leven. Liam is echt een gelukzalig manneke dat de wereld tegemoedtreed met een glimlach en een hoop nieuwschierigheid. En sarah een super mama! Het was fijn terug gezelchap te hebben na mijn solitaire periode!!

Wodan, god van de donder, sterk als hij is, genas snel!! Dus we konden weer inspannen en de weg volgen naar nieuwe ontmoetingen en uitzichten. We volgden de sée, een rivier richting avranches en de baai van de mont-saint-michel. De tweede avond werden we uitgenodigd door kristof die ons een weide van zijn vader aanbood. We gingen eten bij zijn ouders en hij laste wat aan mijn 'waterkarretje' dat nu beter rollebolt. Het was een fijne ontmoeting en hij raadde me aan niet de baai te volgen richting de mont-saint-michel en bretagne maar eerst de kust aan de noord-kant te volgen. Omdat je hier mooie uitzichten hebt en er hopen leuke mensen wonen. Ik twijfelde omdat ik al zo lang bretagne in mijn hoofd had. De volgende dag weer de baan op, en een aankomst in avranches! De richting die ik al ongeveer 2 maanden volgde, niet echt wetende waarom. Het voelde een beetje als een overwinning om eindelijk aan te komen. Natuurlijk was dit maar een bestemming om een richting te hebben. In avranches net voor de keuze om richting bretagne te rijden of de noord-kant van de baai te doen stopt kristof met zijn auto. De weg kiest zichzelf aangzien hij ons een mooie plek aanraad voor de nacht. We rijden richting 'pointe du grouin du sud'. Een plek met een prachtig uitzicht om de mont-saint-michel.

 

 Die avond ontmoetten we een koppel en hun zoontje van anderhalf. Hij reisde met een paard door spanje en portugal en ze reizen al tijden door europa. Mensen met dezelfde levensvisie en idealen die zich nu wat aan het settelen zijn. Ze nodigen ons uit op hun terrein. Waar ze in een woonwagen en een cammionet leven. De volgende dag doen we 5km om aan te komen bij hun, onderweg zien we nog een bewoonde camion met zonnepanelen op het dak en een grote bus erlangs(waar ik later ook een paar keer langsga een pintje drink en pannekoeken eet) Na zo lang zo weinig 'alternatieve plekken' tegen te komen ben ik verbaasd en vol verwachting.

Ik voelde me dadelijk thuis, een super aangename ontmoeting. De plek/de woonwagen deden me denken aan mijn vorige plekje in alken. De groententuin stond nog vol met lekkers en overal liepen beesten rond. Varkens, eenden, kippen, schapen, honden,... Ik blijf uiteindelijk meer dan 2 weken plakken. Ik leer vissen in de baai, help een put te graven en leer snel dat er vele sympatieke/en beetje bizarre mensen leven in het dorpje. Vele warme ontmoetingen, gezellige avonden, interessante babbels. Ik wist niet waarom ik zo lang deze richting volgde met mijn karretje. Maar na zo lang op de baan met een vaag doel had ik het gevoel even aangekomen te zijn.

Op een dag kwam er ook een man aan die al 19 jaar met paard en kar door europa reist! Zijn paard en kar stonden aan de andere kant van de baai, maar hij vernam waar ik was en kwam even langs. Een korte interessante babbel en hij vertrok alweer terug naar zijn karreke.

 Sarah en liam vertrokken terug richting het zuiden. En vanuit het zuiden kwam alweer nieuw bezoek aan. Cecile, die me ook vorige winter al hielp met de paarden en het produceren van mini-woonwagentjes. Ze kwam aan en het eerste wat ze zei was ik kraak je woonwagen een tijdje en ik ga ook een paard en een karretje zoeken om rond te reizen. Het voelt goed om met 2 te reizen, deze winter samen een plek te zoeken om aan een 2e karretje te bouwen en wss binnekort nog een paard te leren kennen. Dus als alles goed gaat vertrekken we in de lente met 2 woonwagens, 3 paarden en 4 honden. Cecile heeft ook 2 honden dus opt moment hebben we 4 blaffende harige vrienden, soms wat veel in een kleine woonwagen.

Na 2 weken stil te staan begon het terug te kriebelen om de baan op te gaan. Dit moest nog even wachten aangezien er een ijzer van wodan losgekomen was. Dus ik wachtte op een hoefsmid. En het volgende bezoek liet niet op zich wachten. Lise kwam ook aan om een weekje mee te reizen. Dus toen het ijzer teruggezet was door een vriendelijke hoefsmid die me niets aanrekende gingen we de baan op met 3 mensen, 4 honden en 2 paarden. We gingen terug richting avranches, om richting bretagne te trekken. De eerste nacht stoppen we weer op le grouin du sud.

 

De volgende dag passeerden we avranches, namen we de brug over de sée en draaiden we richting le mont-saint-michel. We stopten langs de kant van de weg waar er net voldoende gras was om de paarden een nachtje te vullen.

 De volgende ochtend de bekende routine, de wagen opruimen, de weide opbreken, de paarden inspannen en tussendoor hier en daar wat koffie. En we kunnen weer vertrekken. De dag verloopt niet zo goed, ilja hoest en verliest een ijzer, en wodan is niet te houden, hij schiet alle kanten op en wilt constant draven, ik ben snel helemaal uitgeput! Gelukkig heb ik door mijn tijd dat ik stilstond wat adressen/nummers vergaard en ik bel een persoon die in het dorp woont. Hij komt aangefietst en we volgen hem naar zijn thuis waar we een mooie weide krijgen. We beginnen rond te bellen voor een hoefsmid en een dierenarts. De dierenarts kwam dezelfde dag nog. Ik zocht er een die ook de tanden van ilja wat kon bijschaven aangezien hij weer wat gras uit zijn mond liet vallen.Ilja leek hetzelfde te hebben als wodan voordien en hij schrijft dezelfde antibiotica voor die wodan voordien kreeg. De tanden werden bijgeschaafd, maar ik had het gevoel dat hij niet veel ervaring had!! De voorbije keren ging het super vlot, maar deze keer duurde het super lang en ilja was uiteraard zeer verveeld met het tuig dat zo lang zijn mond openspert. Het is een groot verschil als het voorbij is in 10 min. of langer dan een half uur duurt. Hij kreeg enkele keren verdoving bij om hem rustig te houden en in plaats van 'handgereedschappen' werden de tanden bijgewerkt met een vijl op een boor. Onderweg heb je niet echt te kiezen tussen dierenartsen en weet je nooit welke de juiste is. Het deed wat pijn om hem zo te zien terwijl de dierenarts sukkelt (uiteraard deed hij zijn best en was het met de beste bedoelingen) Het was moeizamer dan de voorbije keren maar uiteindelijk werden zijn tanden goed bijgewerkt. 

We besluiten dus wat te blijven om ilja zijn rust te gunnen en blijven rondbellen voor een hoefsmid. Dit blijkt niet zo simpel te zijn, het is een streek met veel paarden en iedereen heeft het druk.

Ilja lijkt snel een beetje te genezen, maar we laten hem toch nog wat rusten. We nemen de tijd voor een kleine wandeling met de paarden, en delen kennis voor het maken van armbanden en juwelen. Lise leert ons rondellen maken uit hout. Mooie kleine vormen die daarna met macramé aan een touwtje een mooie ketting vormen. We snijden houten rondellen als gekken. En bellen verder rond voor een hoefsmid. Jacky, onze gastheer neemt ons mee om zijn paarden, schapen en geiten te tonen. Hij heeft ook een woonwagen waarmee hij er soms een week op uittrekt met zijn paarden. Het is een fijn contact.

 De dag dat we een hoefsmid vastkregen die in de avond wss langs zou komen was er ook een hoefsmid aan het werk in een manege op een paar honderd meter. We besluiten het ook even aan hem te vragen. Hij wilt het ijzer wel snel terugzetten, dus we gaan met ilja naar daar. Ik vraag of hij mij wilt leren een ijzer terug te zetten en we doen het samen. Voor mij de eerste keer dat ik een nagel in de hoef van een paard sla. Een spannende ervaring! Maar eigenlijk niet zo moeilijk. Je moet gewoon heel voorzichtig zijn dat de nagel goed gaat. Alweer een ijzer dat gratis teruggezet werd!! En een grote mijlpaal voor mij om zelfstandiger te kunnen reizen. Die avond komt de andere hoefsmid toch ook nog langs die een vriend van jacky blijkt te zijn, in plaats van te werken drinken we samen een lekker apperitief. ;)

Ilja leek beter en de ijzers waren weer in orde dus we wouden weer de baan op. We beginnen aan onze routine, alles lijkt bijna klaar, maar cecile verwond zichzelf aan haar hand met een piket van de weide. We besluiten naar het ziekenhuis te gaan om te kijken of haar hand niet te ernstig beschadigd was. Lise bleef bij de honden en de paarden en cecile en ik 'amuserden' ons een dagje op spoed. Het bleek een ernstige diepe wonde maar gelukkig is er niets gevaarlijk geraakt in de hand en zal ze goed genezen. De volgende dag geraken we vertrokken. Lise reisde nog een dagje mee. Die dag krijgen we weer eten voor de paarden, toiletpapier en groenten aangeboden.Wodan doet nog wat vervelend voor de wagen maar we passen enkele riemen van wodan aan en het gaat pakken beter. 2 maal raden mensen ons aan om richting renée te rijden. Een oude man die al heel zijn leven met trekpaarden werkt (ras: cob normand) We komen aan bij hem en hij ontvangt ons met een grote glimlach en loodst ons dadelijk de weide op. Lise vertrekt liftend met nog een hoop reisplannen en renée neemt ons mee naar zijn paarden. Het was zalig een tijdje lise op de kar te hebben! Een glimlach en een positieve energie die de wagen vulde en ons hielp op moeilijke momenten! De paarden van rénee zijn ongelooflijk mooi, vooral royal, een jonge ruin. Daarbovenop zijn zijn paarden te koop, en we dromen al te vertrekken met 3 paarden. Royal is bij verre het mooiste paard dat ik op mijn reis ontmoet heb, is beslagen, verkeersmak, kan worden bereden en voor een kar gespannen worden in enkel en dubbelspan. Onze droom word snel gebroken als we de prijs vernemen: 4000euro, ver boven het budget. maar bij deze moest iemand belachelijk veel geld hebben en cecile ongelooflijk blij willen maken en helpen met haar droom... royal zou een mooi verjaardagscadeau zijn ;)

Na een paar uurtjes met 2 in de wagen, hup het volgende bezoek. De zoon van cecile, mael komt aan om zijn vakantie in de wagen door te brengen. We rijden de volgende voormiddag door de gietende regen en stoppen op 1km van de mont-saint michel die we ondertussen van alle kanten gezien hebben. Ilja kucht terug een klein beetje, dus we besluiten hem weer een dagje rust te geven. Ik fiets snachts naar de mont, de maan verlicht de baai, en ik wandel rond in de middeleeuwen, kleine weggetjes en trappen, overal staren katten me aan. Hier en daar nog een verdwaalde japanner. Een magische bizarre sfeer.

 

En we trekken weer verder, eindelijk ligt de mont achter ons en rijden we bretagne binnen. We rijden door de polders, alles is plat. Het is fijn rijden en ilja lijkt weer beter. We vinden makkelijk een plek en de volgende dag besluiten we zuidelijk te trekken, bretagne doorkruisend richting nantes. En hup wodan verliest weer een ijzer,het zit niet echt mee, het 3e ijzer in 2 weken, mijn eerste idee is tja, een weide zoeken, bellen en wachten op een hoefsmid, maar cecile spoort me aan het zelf te doen. Ik moest de stap eens zetten en zou het moeten kunnen na de uitleg van de smid. Ik besluit het te doen, naast de weg en met de paarden nog opgetuigd zet ik vlot het ijzer terug. En FIER dat ik ben, het ijzer lijkt perfect te staan en alle nagels komen juist naar buiten!!  Maar eenmaal uit de polders als de hellingen terug beginnen is het snel duidelijk dat ilja het toch nog moeilijk heeft. We zoeken een weide, maar deze is te klein om lang te blijven. Dus we besluiten om de volgende dag verder te trekken enkel op zoek naar een grote weide om een tijd te stoppen en terug een dierenarts te bellen. We komen dicht bij de huidige situatie. Eergisteren trokken we dus verder en vonden we een mooie grote weide omringd door bossen. We beginnen dadelijk een dierenarts te bellen die dezelfde dag kwam in de namiddag. Het blijkt ernstiger dan we dachten!! Hij heeft een infectie op zijn klieren in zijn keel en het is afgezakt naar zijn linker long. Deze dierenarts lijkt zijn onderzoek grondiger uit de voeren dan de vorige. Ik stel mij vragen bij de vorige dierenarts maar ben blij dat deze meer ervaring lijkt te hebben en zijn werk grondiger doet. Ilja krijgt een andere soort antibiotica, een agressieve antibiotica die 10 dagen werkt. Als deze antibiotica zijn werk niet doet moet ilja naar een 'paardenziekenhuis' voor een endoscopie ( een cameratje langs de mond naar binnen om alles beter te bekijken) en moet er gezocht worden naar een andere behandeling. De dierenarts waarschuwde me dat als dit het geval is het waarschijnlijk een lange en dure behandeling zal worden, en er ook het gevaar bestaat dat het een chronische aandoening is. Als hij klaar is ga ik met hem mee met men plooifiets in zijn auto om hem te betalen en wat boodschappen in de stad te doen. Maar ik krijg een berichtje van cecile dat ilja heftig reageert op de antibiotica. Dit zou een normale reactie zijn. Een reactie die lijkt op koliek bij een paard, heftige transpiratie, constant willen gaan liggen, zwak op de benen. Ik ben uiteraard ongerust en fiets als een gek terug richting cecile en ilja. De reactie duurt normaal gezien ongeveer 10 minuten, maar bij ilja duurt het 45 minuten. Hij is blijkbaar hypergevoelig voor deze antibiotica. Cecile wandelt constant met hem rond, spoort hem aan terug op te staan. Als ik aankom gaat het net 5 min. beter en cecile is op. Het was een heftige ervaring voor haar! En ik voel me schuldig dat ik er niet was, maar dat is natuurlijk nutteloos. Gelukkig was cecile er en ze heeft het geweldig gedaan!! Nu is het dus spannend afwachten en hopen en geloven dat de antibiotica zijn werk gaat doen en ilja beter word. Als het werkt zouden we na een dag of 5 beterschap moeten zien en na 10 dagen zou hij terug helemaal in orde moeten zijn. Zoniet dan zal ik een transport moeten regelen voor hem om richting een paardenziekenhuis te gaan. Ik hoop op het beste!!!! Maar bereid me ook voor op langere problemen. We staan dus minstens een dag of 10 stil, we staan op een weide die volgens boeren hier van 'niemand' of van de gemeenschap is en ik hoop dat we hier rustig kunnen staan tot het beter gaat en we geen problemen krijgen met de gemeente en/of de politie. Ilja laten we rustig op de weide grazen en sinds zijn tand bijgeschaafd is komt hij met de dag een beetje bij! Dat geeft al hoop. Met wodan gaan we elke dag een beetje wandelen om hem in conditie te houden en zodat hij zijn energie wat kwijt kan. Cecile vertrekt zondag met mael voor een week of 2, en mijn ouders komen volgende vrijdag aan. Dus dat worden 5 dagen alleen op men weike, dit is natuurlijk niet de eerste keer, maar met niets wat ik moet doen en een ongerustheid om ilja zal het toch wat moeilijker worden. Ilja kan alle positieve energie en genezende golven gebruiken, dus stuur ze maar deze kant op! Hoewel ik ongerust ben en ik het moeilijk kan loslaten geniet ik van de zon en de herfst, de wandelingen met wodan ,het zicht op mijn paarden en de wagen onder een stralende sterrenhemel,...

Dus het is spannend afwachten, en als alles goed gaat binnen een dag of 10 weer rustig verder trekken, en anders gewoon alles doen wat ik kan om ilja te helpen genezen.

Nog enkele foto's van de huidige plek en dat is het voor deze keer, als ik nieuws heb over ilja deel ik het snel!

Ik heb de voorbije maand dus niet veel bewogen, zit nog net niet aan men 1000km en ik zit in epiniac.