Week 4 stelt mijn geduld op de proef, en week 5 zal dit ook nog doen denk ik. Reizen met paard en kar is al niet de snelste weg, maar nu gaat het wel heel rustig (of niet) vooruit. Tja maar rustig blijven en genieten van de zon. Hier volgen de verhalen:

Na nog even fijn in Herzele rond te hangen en mijn schoenen bij te plakken vertrok de tocht weer richting de Schelde. Tussen mij en de Schelde lagen de Vlaamse Ardennen. Dag 1 verloop goed, het enige probleem was dat de zolen van de schoenen (waar ik toch wel wat uurtjes aan besteed had) toch weer loskwamen. Maar de schoenen hadden nog wel een beetje over dus we gingen rustig verder, de heuvel op, de heuvel af (zonder blokjes). Ik volgde een tijdje een iets grotere baan, wat leuk was om niet de hele tijd op de gps te moeten kijken. Om s'avonds een plek te vinden ging het wat moeilijker, we besloten een kleiner baantje links in te slaan richting een boerderij, maar ze hadden geen plek. We konden iets verder op de heuvel eens aan een andere boer vragen. Daar weer hetzelfde verhaal, uiteindelijk haalden we het met de vermoeide paarden tot de top van de heuvel. Daar uit een raam (met een bordje gitaarmaker/hersteller) lachte een vrouw vriendelijk. Kevin sprong van de kar en regelde dat we de paarden bij hun in de tuin konden zetten. We aten gezellig samen, zowel Kevin's gitaar als de mijne kregen een onderhoud en de avond vulde zich met muziek, iedereen rammelde, klapte en zong mee. Vooral het lachen en de uitgelatenheid van de kinderen was mooi om te zien.

De volgende ochtend verliep met schokken en stoten, zo een ochtend waar je je overal stoot, dingen laat vallen,.. Ik draaide de kar 2 maal om op een zeer smal baantje omdat ik niet kon beslissen welke weg te nemen. Kevin besloot een dagje appart te wandelen om mij een dagje alleen op de wagen te gunnen en later eens te bellen waar ik zat. Eenmaal vertrokken met de paarden viel de chaotische ochtend weer van me af en tjokten we rustig verder. Bergop, bergaf, van de heuvel in het dal en van het dal weer de heuvel op. Het verliep goed, bij 1 heel steile helling moest ik de blokjes weer eens bovenhalen, maar ook dit verliep wel goed. Om naar de Schelde af te dalen wou ik door Enamebos, maar daar stond voor het eerst een bordje specifiek verboden voor paard en kar door wildroosters en het zou een helling worden van 12 procent, proberen zat er niet in want als ik me daar had moeten keren... Een klein baantje naar links dan maar, maar hier reden blijkbaar nooit hogere dingen door dan een auto, takken schraapten langs en boven de kar. Het was even spannend maar behalve het hoedje van de kachelpijp dat nu een beetje scheef staat zijn er geen stukken. Nog een helling af en de Scheldevalei was bereikt. Beneden aan de helling lag een schoenmaker. Ik had er nog niet veel kilometers opzitten maar dacht ideaal, mss daar eens gaan horen of we samen de schoenen kunnen verzolen. Woensdag was zijn sluitingsdag, dus ik besloot een plekje in de buurt te zoeken en de volgende dag eens langs te gaan. Ik vond een bouwgrond met een bekendmaking waar het gras duidelijk tot niets meer diende, hoorde even bij de buren en parkeerde me daar. De volgende dag op naar de schoenmaker. Die zag mijn hulp niet echt zitten maar wou wel de 6 ergste schoenen verzolen (daarvoor had hij genoeg rubber) het zou wel duren tot zaterdag en er hing een prijskaartje aan. Maar de schoenen zijn belangrijk dus ik besloot het te laten doen. Ik nam de tijd om met Kevin de hoeven van de paarden te bekappen, en maakte netjes om vooraan in de wagen te hangen zodat 'de bok' minder rommelig zou worden tijdens het rijden. Toen de wandelclub van de buurt in vele getallen voorbij kwamen probeerde we een wandelstok, een rode steen, een Zwitser (Kevin), een patat, 1 sandaal,... in een marktje te verkopen (tja je doet gekke dingen als je te veel tijd hebt), maar de meeste mensen zagen er de humor niet van in en besloten dat ze geen rode steen of een Zwitser nodig hadden :)

Vrijdag was het gras bijna op en zaterdag zou er een voetbaltoernooi doorgaan net iets verder met naar het schijnt constant loeiharde schlager, dus we besloten te verhuizen naar een mooi rustig plekje aan de Schelde. Dat was een goede keus, het was echt een leuk plekje om rond te hangen. Vrijdagavond kwam ook Ruben langs voor een bezoekje, met de koersfiets vanuit Gent. Zaterdagnamiddag waren de schoenen klaar. We besloten nog te blijven tot zondag, want zaterdagavond was er een straattheaterfestivalletje in Ename.

Zondagochtend had ik er zin in (losstaand van de kater van de Ename's op het straattheaterfestival)! Terug vertrekken, de paarden hadden er duidelijk ook zin in en ik had zin in een goed tempo elke dag, en vlot richting frankrijk te trekken. Ik nam afscheid van Kevin die ging proberen een boot te liften naar Gent, en Ruben kwam nog een dagje mee. Maar na een paar kilometer begonnen de zolen weer los te komen. Geen geluk. Ik zette me op een stukje gras naast een brug. Waar ik voor het eerst een angstige buur tegenkwam die dreigde met de politie, maar na een babbeltje leek alles wel ok.

Veel mensen van de buurt kwamen een kijkje nemen en bleven plakken. Aangezien het een warme zondag was stond iedereen buiten met een jupke, het was een heel gezellige straat met veel jonge mensen waarvan alle kinderen fijn op straat speelden de hele tijd. Ze fletsten met de paarden en tekenden wat op mijn krijtbord. De mannen van de straat brachten me Tec7 om de schoenen zelf mee te verlijmen. Ik dacht, ik kan het maar eens proberen. Blijkbaar stelde niet iedereen mijn aanwezigheid op prijs want voor het eerst werd 2 keer de politie op me afgestuurd, maar toen ik het uitlegde van de schoenen en dat ik morgen weer vertrok was alles wel ok. Ze lachten er zelf een beetje mee dat ze moesten komen. Iemand had schrik dat ik een inbreker was; ik zie me al inbreken in een huis, op m'n kar springen en arreee jee, zo snel mogelijk wegrijden om mij dan 15 km verder me te verstoppen met 2 boerenpaarden en een grote kar :)

Tja, de volgende dag (euh vandaag) weer geen succes, na een kilometer waren de zolen weer aan het flapperen. Ik heb dan maar snel een plek gezocht en heb besloten de schoenen terug naar Nederland te sturen (vanwaar ze komen) om ze daar terug te laten verzolen. Daarom belde ik even naar de makers van de schoenen en ze gaan hun best doen nog wat verstevigingen aan te brengen. Maar met de verzending naar Nederland, het herstel en dan weer terug de zending naar hier sta ik hier minstens een week vast. Door het gesukkel met de schoenen had ik al wat zonder schoenen gelopen, dus veel hoef is er niet over. Heb nu een weitje voor 2 dagen, maar ik ga hier binnen een straal van 2/3km toch wei moeten vinden voor minstens een week. Heb al een belletje gedaan naar Natuurpunt en mss kan ik wel terecht in een mooi natuurreservaatje. Hoop er wel wat op eigenlijk.

Tja, ik wil gewoon verder, eens een tijdje kilometers vreten zonder echt een lange stop, de laatste week ging echt niet vlot vooruit. Maar dat zit er nu niet echt in. Gewoon toch proberen te genieten van het moment en de zon. Hopelijk lukt het zodra de schoenen terug in orde zijn. De komende dagen zullen zich vullen met prutsen aan de kar,een weide zoeken, en zoals vandaag een beetje zwemmen in een vijver, opdrogen in de zon, terug wat zwemmen en weer wat opdrogen in de zon, ook best wel een fijne bezigheid.

Las net nog even wat ik schreef en eigenlijk zijn er nog vele grappige, mooie, spannende,... momenten die ik niet neerschrijf, het is ongelofelijk hoeveel dingen je tegenkomt door op deze manier te reizen. Maar als ik alles zou moeten neerschrijven zou het me te veel worden. Misschien is het ook wel tof nog wat kleine verhaaltjes voor mezelf te houden :) Tot de volgende.