Olahola weer wat nieuwtjes,

ahja, ik krijg ook vaak de vraag van franstalige/engelstalige mensen voor een vertaling voor mijn schrijfsels, maar als ik de tekst al in het nederlands gezet heb ben ik het schrijven ver moe, dus als iemand niet weet wat doen en zin heeft om te vertalen, voel je vrij. Het hoeft niet 'correct' te zijn als het maar verstaanbaar is (mailen kan naar karabanaj@gmail.com)

De vorige keer ging het maar over een week dus deze keer word het al wat moeilijker alles op een rijtje te zetten. Maar ik ga mijn best doen. Tja tijd en dagen doen er toch niet zoveel toe.

Alleszins zoals ik de vorige keer eindigde werd het veel heuvelachtiger! De volgende dag werd het er alleen maar steiler op. Op steile hellingen heb ik mijn peren wel gezien! Een steile helling ging als volgt: een beetje op voorhand zette ik de paarden in draf zodat we al een stuk de berg op vliegen. Ik roep en schreeuw om de paarden aan te moedigen, aarrrrrrrrrrr jeeeeeeeeeeee. De paarden vallen stil, ik gooi de rem op en leg 2 blokken achter de achterste wielen. Dan zet ik de rem af en moet ik naast de paarden gaan staan om ze voldoende op te jutten om de kar weer in gang te krijgen. De paarden brommen en steigeren wat en we zijn vertrokken, we lopen een stukje verder de berg op om dan weer stil te vallen. Aangezien ik naast de kar sta kan ik niet aan de rem dus gooi ik weer blokken onder de wielen. Ik loop op en af om de vorige blokken te gaan halen en arreee juu weer een stukje. Omdat de paarden nogal hevig zijn bij een bergop en ik wat schroefjes van mijn hoefschoenen kwijt was, vlogen ook deze soms alle kanten uit en kon ik hiervoor ook terug lopen. (Gelukkig passen/spannen de schoenen weer en geraak ik ondertussen vlot bijna elke heuvel op terwijl ik bij de rem kan blijven)

Die dag sta ik voor een splitsing, rechts een omweg langs verharde wegen en voor me een holle weg die niet verhard is. Ik vraag aan een buurman of dit pad breed genoeg blijft en niet te steil is. Volgens de man meer dan breed genoeg en zo goed als plat. Ja tarara! Na een eindje rijden passen mijn banden nog net in de holle weg, net langs de banden gaat het steil omhoog. En voor me zie ik een steile heuvel opdoemen. Omdraaien is zeker geen optie. Ik zet de paarden in draf en hoop er in 1 keer op te vliegen, maar na 10 meter vallen we stil, nondedjuu. Ik gooi de blokken onder de wielen en ga naast de paarden staan om terug te vertrekken. Ik heb net genoeg plek om mee te lopen, als ik struikel zit ik onder de kar, als ik te snel loop krijg ik Wodan zijn poten tegen me aan. Elke keer om de blokken te halen moet ik me tussen de kar door wringen. Na lang gesukkel geraken we erop! De paarden en ik zijn pompaf!! Vooral omdat de paarden toen moeite hadden met samen te vertrekken was het vermoeiend voor hun, op een bergop als de ene vertrekt en de ander blijft staan remmen ze elkaar af, dan moet ik ze telkens weer kalmeren en terug een poging wagen zodat ze samen vertrekken. (ook dit gaat ondertussen veel beter)

Eenmaal van het smalle steile holle wegje af ging het nog bergop, niet meer zo steil, maar aangezien de paarden op waren verliep het moeizaam. Ik wou zo snel mogelijk een weide vinden maar ik zat in een dorpcentrum, dus dacht dat het mss moeilijk zou worden. Maar gelukkig vond ik snel een weide met hulp van wat mensen. Op de straat waar ik stond kwam iedereen buiten voor een babbel met mij en elkaar, bijna een straatfeest. Maar eigenlijk voelde ik me op. Gelukkig stonden de paarden rustig. Na de drukte nam ik even tijd voor mezelf om dan op uitnodiging wat biertjes te gaan drinken bij een buurman. Een gezellige interessante avond.

De volgende dag kon ik kiezen, Meerdaal woud of een grote omweg rond het bos. De boswachter wou alle barelen wel voor me opendoen. Het bos trok me aan dus ik ging erdoorheen, een prachtig bos met de ene na de andere mooie dreef om door te gaan. Hier en daar wel een goed steil stuk waar het pompen was voor de paarden. De boswachter stelde me voor om over het ecoduct te gaan. Maar dit was niet mogelijk, het pad was daar te smal voor mijn kar. Voor me de Naamse Steenweg met een gesloten bareel. Na wat gepruts kreeg ik hem open, maar eerst nog met de paarden over een wildrooster, gelukkig na wat pogingen durfden ze het aan. Hierna een stukje op de Naamse Steenweg (de drukste baan tot dan toe) Maar het verliep goed. Daarna terug een stukje door het bos om dan te dalen tot aan de Dijle in Sint-Joris Weert.

Aan de brug over de Dijle in een huisje ontmoete ik Albert, een oude man die ook heel zijn leven paarden heeft gehad, een echte paardenman. Ik kreeg een weide van hem en liet mijn kar naast de baan. De volgende 2 dagen werd het zeer warm en ik moest toch op en af naar Limburg voor wat papierwerk dus ik besloot hier te pauzeren. Als het van Albert afhing stond ik daar nog. Ik pauzeerde 2 dagen, looide een vossenvel, spon wat wol, en luisterde veel naar Albert zijn verhalen. Hij zat altijd in zijn stoel voor het huis, en aangezien ik ook anders maar alleen zat zette ik mij vaak een uurtje naast hem. Vragen stellen of vertellen was moeilijk voor mij (zijn hoorapparaat zat er, denk ik, enkel voor de show ;-) Maar verhalen dat Albert kon vertellen. Het was de moeite om naar te luisteren. Ik zette een standje op om mini-woonwagentjes te verkopen langs de baan en wat kinderen hielpen me om mijn gedroogde kamille in potjes te krijgen. Het waren 2 fijne rustige dagen. De eerste avond kreeg ik mijn eerste bezoek ook van Tatjana en de dag erna kwam Femke aan om 2 dagen mee te reizen. De heuvels zouden gemakkelijker worden (iemand om de blokken achter de kar te leggen zodat ik me meer kan focussen op de paarden) Ik hoorde van een festivalletje in de Bereklauw (een boerderij/vrijplaats) bij Leuven, maar 2 dagen rijden dacht ik, op naar de Bereklauw. Van daaruit kon ik ook boven Brussel door (een beetje platter dan onder Brussel)

De volgende dag reis ik dus verder met Femke, en het voelt heel fijn even met 2 te zijn onderweg, het gaat vlotter om de heuvels te pakken. Bij 1 moeilijke heuvel stoppen er 2 mensen om te helpen duwen, denk dat de paarden er wel blij mee waren!! Maar de heuvels gaan vlotter en vlotter, het is een goede dag zonder spannende gebeurtenissen. s 'Avonds vinden we een plek net voor Bertem. Een gezellig weitje met onze eigen bron. Er komen wat mensen babbelen, en 1 ontmoeting zal me lang bijblijven. Er komt een man afgewandeld en op het eerste zicht weet ik niet goed wat te denken. Babbel even met hem en hij leeft van muziek te maken, vroeger maakte hij trance maar nu vooral house en techno. Maar ooit maakte hij een flauw Nederlandstalig nummer voor de grap en werd er groot mee. Nu maakt hij vaak 'foute nummers' in zijn studio als 'de pizzahut de pizzahut' en 'wij willen tieten zien' maar kan voor de rest zijn eigen ding doen. Ik lig hier al eigenlijk bijna plat van het lachen. DJ's lachen wel eens met hem maar hij zit wel elke dag in de studio en doet wat hij graag doet, is vrij, terwijl vele anderen naast muziek nog in een fabriek gaan werken. Ik begin te voelen dat deze man eigenlijk even vrij is als ik en zijn eigen ding doet. Ineens vertelt hij me dat hij een dinosaurus heeft gekocht van 43m lang en meer dan 10m hoog, ik kan niet meer. Blijkbaar een opblaasbare dinosaurus die hij voor expo's/evenementen in allerlei steden in de wereld gaat opzetten. Je kan er ook doorheen lopen en voelt de dino ademen, ziet hart/longen wurmt je door de darmen en word uitgekakt. Met 3 maanden werken/reizen per jaar komt hij vlot rond, en hij ziet de wereld samen met zijn vrouw en kind. Het kind krijgt thuisonderwijs als ze reizen of onderweg zijn. Voor hem is het ook belangrijk dat zijn kind de wereld ziet en niet enkel op de schoolbanken zit. Veel ouders dromen van nog vrij te zijn met een kind en thuisonderwijs als het even moet, maar weinigen doen het ook. Chapau!!!! (daarboven sprak het kind al meerdere talen) Op het eerste zicht leek dit niet als een vrije levensgenieter, maar je ziet uiterlijk kan bedriegen.

De volgende dag op naar de Bereklauw, Op deze dag moet ik een stuk over de Brusselse Steenweg, een drukke baan. Over het algemeen ging het goed maar er volgde een spannend moment. Ik doe de paarden lopen om een berg op te gaan, maar ze verschieten een beetje en de kar komt gevaarlijk dicht bij een verkeerspaal. Maar doordat ik naast de kar loop loop ik tegen de paal op. Ik moet de teugels laten gaan en paard en kar vliegen verder zonder me richting het andere rijvak. Ik loop achter de kar aan en kan nog op tijd de teugels te pakken krijgen. Het eerste gevaarlijke moment met de kar, maar gelukkig zonder gewonden of stukken (behalve een paar blauwe plekken voor mij). Gelukkig kan ik nu op de kar blijven zitten bij steile bergen,is toch een stuk veiliger en beter!!! Geen stukken op de Brusselse Steenweg maar bij oprijden bij de Bereklauw rij ik tegen een uitstekend stuk ijzer op, een groot gat in een plank van de kar. Ik jaag me niet op maar sta de volgende dag vroeg op om een nieuw plankje te steken, het was snel gemaakt. Het was fijn even op de Bereklauw te zijn, wat gelijkgezinden, vagebonden, reizigers en vrienden terug te zien. Hier nam ik weer een paar dagen rust.

Na de Bereklauw is er een vriend die 2 dagen meereist, in het begin in de heuvels loopt hij nog met blokjes achter de kar, maar eigenlijk is dit niet meer nodig, ik kan bij de rem blijven zitten en vaak lukt het in 1 keer om een berg op te geraken. Het is wel fijn om met 2 te reizen en de taken te verdelen. Iets later komt er aflossing van bezoek, iemand ik in de Bereklauw ontmoete, een Zwitserse straatmuziekant, die enkel reist met wat hij aanheeft, een camera en zijn muziekinstrumenten. Het doet deugd met 2 te reizen, en hij helpt en leert snel met de paarden!

Het reizen gaat beter en beter, de vorige dagen ging het eerst plat en nu zit ik in het Pajottenland dus de heuvels zijn er weer. Ik ga deze dagen niet dag per dag beschijven maar schrijf wel enkele anekdote's. Ergens stopte er een paardenman, Michel. Deze nodigde me uit om bij hem even langs te komen. Hij gaf me tips om mijn paarden beter in te spannen en laste een nieuwe zweng voor mij (iets dat ik nodig had om het treksysteem van de paarden te optimaliseren) zoals hij het zei, paardenmannen helpen elkaar :) Ik ben hem heel dankbaar, het is nu makkelijker voor de paarden om samen te vertrekken en ook om hun kracht te verdelen.